Trauma is een containerbegrip dat je de laatste jaren veel hoort. Er is echter één vorm van trauma die makkelijk ‘over het hoofd gezien wordt’. En dat is vaak in de meest letterlijke betekenis gebeurt met mensen die hier last van hebben. Ik heb het hier over ontwikkelingstrauma door emotionele verwaarlozing.

Ontwikkelingstrauma ontstaat door een optelsom van ervaringen die hebben geleid tot overtuigingen over jezelf die je in de weg gaan zitten. Meestal wordt dit pas later in het leven merk- en zichtbaar. Soms alleen voelbaar voor de persoon zelf en functioneer jij op het eerste gezicht ‘prima’ in de buitenwereld.

Van binnen vraag je je echter af wat er mis is met jou? Je kunt worstelen met gezonde assertiviteit, conflicten altijd mijden of een gebrek aan (zelf)vertrouwen hebben. Of je hebt tal van andere angsten of lastige emoties waar je moeilijk mee kunt dealen en jou in de weg gaan zitten. Vaak is er een enorme schaamte. Er mankeert je iets... Of je voelt je tekort gedaan en boos of verontwaardigd. En dat is in feite ook waar. Het is namelijk erg lastig te weten wat je hebt gemist. Een voorbeeld is de film Nemo. Het verhaal over de naïeve/ schattige vis, die dacht dat zijn aquarium de wereld was, tot hij in de wijde oceaan terecht komt... En dan een heleboel vaardigheden moet ontwikkelen om te overleven.
 
Vaak is het geen onwil/ opzet van ouders of de omgeving geweest maar een optelsom van factoren, waardoor je in elk geval een lange periode in je jeugd niet hebt gekregen wat je nodig had. 

We hebben naast voeding voor het lichaam ook emotionele voeding nodig. Een kind heeft het nodig dat een ouder het helpt bij het leren herkennen en onderscheiden van gevoelens ("papa ziet dat je verdrietig bent.."). Zodat je langzamerhand een eigen kompas ontwikkelt. Het goede nieuws is dat je alsnog - ook op oudere leeftijd- deze vaardigheden kunt eigen maken.
 
Meer lezen? Het boek ‘Ongekende gevoelens’ van Jonice Webb werpt hier een verhelderend licht op.