Soms lijkt het leven te groot, te luid, te veel. Wanneer pijn of angst overweldigend worden, heeft ons brein een ingenieus mechanisme: dissociatie. Voor velen is dit een overlevingsstrategie, een manier om door situaties heen te komen die anders ondraaglijk zouden zijn. Dissociatie zien als een beschermende kracht in plaats van zwakte, kan al een belangrijke shift betekenen - het zien als een schild dat ons op de been houdt wanneer niets anders dat kan.

Wist je dat wij bestaan uit allerlei delen?
Zo heb ik een vrij aanwezige Criticus, die vooral bang is dat het niet (nooit) goed genoeg is en een onzeker deel (laten we het Angsthaas noemen) dat de overtuiging heeft dat het beter en veiliger is om wat onder de radar te blijven. Die vindt het prettig dat de bus een nooduitgang heeft..
Maar gelukkig is er ook een Lef-klepper (dat woord komt ineens in me op) die een risico wel leuk vindt … Welke delen roeren zich in jou als je dit leest?  

Het kan van alles zijn: een vinger die licht van het stuur omhoog gaat bij het passeren met de auto op een smalle landweg (moi), een 'hallo' of een knikje..
Ik woon in een (groot) dorp en daar is het best normaal om elkaar te groeten. Het kan me ontroeren, dat kleine gebaar. En door de kennis die ik nu heb, snap ik beter waarom dat zo is.

Vroeger was ik bang voor honden. Mijn vader werkte als dierenarts en vond het gezellig als ik mee ging, de boer op. Op mijn vraag ”of er dan ook honden zouden zijn?” antwoordde hij daarom tactvol “een heel kleintje maar..” 
Kwamen we ten slotte aan bij de boerderij, dan bleken het twee grote herders te zijn en liep ik ‘aan mijn vader geplakt’ angstvallig mee…  

In elk van ons huist een innerlijk kind dat liefde, acceptatie en innerlijke rust nodig heeft. Het maakt niet uit hoe oud je inmiddels bent. Het staat voor gevoelens, emoties, onbewuste reactiepatronen en reflexen (onder andere de afstelling van je interne waarschuwingssysteem).
 Als kind had je de neiging om te denken dat het aan jou lag … immers, voor verzorging en liefde was je afhankelijk van de ouder/ omgeving. Overtuigingen als  “ik ben niet goed genoeg” of “er is iets mis met me” ontstaan op deze manier en als we ouder worden gaan we op dezelfde wijze om met onze innerlijke jonge delen als onze vroege verzorgers deden…

Trauma is een containerbegrip dat je de laatste jaren veel hoort. Er is echter één vorm van trauma die makkelijk ‘over het hoofd gezien wordt’. En dat is vaak in de meest letterlijke betekenis gebeurt met mensen die hier last van hebben. Ik heb het hier over ontwikkelingstrauma door emotionele verwaarlozing.