In elk van ons huist een innerlijk kind dat liefde, acceptatie en innerlijke rust nodig heeft. Het maakt niet uit hoe oud je inmiddels bent. Het staat voor gevoelens, emoties, onbewuste reactiepatronen en reflexen (onder andere de afstelling van je interne waarschuwingssysteem).
 Als kind had je de neiging om te denken dat het aan jou lag … immers, voor verzorging en liefde was je afhankelijk van de ouder/ omgeving. Overtuigingen als  “ik ben niet goed genoeg” of “er is iets mis met me” ontstaan op deze manier en als we ouder worden gaan we op dezelfde wijze om met onze innerlijke jonge delen als onze vroege verzorgers deden…

Trauma is een containerbegrip dat je de laatste jaren veel hoort. Er is echter één vorm van trauma die makkelijk ‘over het hoofd gezien wordt’. En dat is vaak in de meest letterlijke betekenis gebeurt met mensen die hier last van hebben. Ik heb het hier over ontwikkelingstrauma door emotionele verwaarlozing.

Vroeger was ik bang voor honden. Mijn vader werkte als dierenarts en vond het gezellig als ik mee ging, de boer op. Op mijn vraag ”of er dan ook honden zouden zijn?” antwoordde hij daarom tactvol “een heel kleintje maar..” 
Kwamen we ten slotte aan bij de boerderij, dan bleken het twee grote herders te zijn en liep ik ‘aan mijn vader geplakt’ angstvallig mee…  

Compassie, de naam die ik mijn praktijk gegeven heb, betekent mededogen. Ik heb voor deze naam gekozen omdat het me telkens weer herinnert aan de kwaliteit van het hart: Liefde. Ook  -of misschien wel juist- als ik geneigd ben te verharden of te veroordelen.